Februari is bijna weer op zijn einde de dagen worden alweer wat langer en het zonnetje komt regelmatig weer voorbij. Strandtenten zijn alweer in voorbereiding op het nieuwe seizoen vanaf 1 maart gaan ze weer opbouwen. Altijd weer mooi om te zien, ook dit jaar zal ik de menukaart van Beach House Miss Maui weer verzorgen en het keuken team weer trainen.

Tja per direct weg. Wat een gezeik net helemaal naar mijn zin hier en dan dit. Het rommelde allang op het Château. Veel financiële problemen, op zich niet erg, maar dan moet je er wel boven opzitten en dat was de manco. De directie gaf het teken dat er is niks aan de hand was, maar we wisten beter. Salarissen werden niet meer betaald of veel te laat. Afspraken werden niet of zijn nog nooit nagekomen.

Als team bleven we knokken maar het houdt op als je niet betaald krijgt of behandeld wordt als een klein kind. Mensen die de kop in het zand steken, weglopen voor de realiteit. Eromheen blijven draaien en ten slotte niet thuis zijn. Achter de schermen werd er al gewerkt aan een scenario waar wij niks van wisten.

Soms sta je met je rug tegen de muur, kan je geen kant op. Machteloos, boos, verdrietig, kun je zijn als iemand in je omgeving in jouw ogen ten onrechte pijn wordt aangedaan. Gisteren morgen (18 maart 2012) heb ik afscheid genomen van mijn lieve schoonmoeder Conny. Na een ziektebed van ruim twee jaar heeft ze de strijd moeten opgegeven en is ze in alle rust van ons heen gegaan.

Het is winter hier in La Douce France, dat is wel ff anders dan in Nederland. Niet zo zeer qua temperatuur dat ligt een beetje parallel scheelt wel wat graden maar niet veel. Ons huis moeten we alleen stoken op hout en dat is nogal ingewikkeld. Om er een goed systeem in te krijgen zodat de temperatuur niet helemaal zakt naar onder de 10 graden.

We lopen alweer ff rond hier. Eigenlijk heb ik het prima naar mijn zin, kan lekker in de keuken klussen, maar begin nu toch langzamerhand wat sparringpartners te missen. Ff lekker brainstormen over nieuwe leuke dingen of gewoon weer iets extra’s kunnen doen. Alleen is maar alleen, of gewoon ff op iemand kunnen terugvallen, want we hebben allemaal wel eens een slechte dag.

Tja Frankrijk, daar zijn we dan, een mooi land, een apart land, een groot land, een land met tradities, een land met historie. 20 Jaar geleden ben ik hier al geweest, al moet ik zeggen dat het toen meer in het teken van werken, dan genieten was. Ik kan me er erg weinig van herinneren, ik was te jong, alleen de lange dagen in de keuken, met een aparte sfeer. Respect had ik toen en nog steeds voor mijn chef Jos Bergman, wat een vakman, wat een kok. Een groot hart, en alles met één mes in de keuken, te gek wat heb ik van die vent veel geleerd achteraf.

Tja, dan zijn de deuren gesloten van Lepels en wat nu? Een lange tijd lonkte een uitdaging op Bonaire, een prachtig resort met veel mogelijkheden. Het is een enorme uitdaging om er aan de slag te gaan. Na ons korte bezoek aan Bonaire, zien we het wel zitten en nemen het besluit om te gaan onderhandelen.

Wat een eer en nog nooit meegemaakt. Een aantal vaste gasten hebben iets voor mij in petto, dat was alles wat ik te horen kreeg. Ik moest mij alleen maar melden in de Herberg in Rotterdam!

Ergens rinkelt er een telefoon. Ik neem hem onbesuisd op: met Marc Smeets spreekt u, aan de andere kant verteld iemand me dat het budget niet wordt goed gekeurd en dat Lepels stopt. Alles wordt betaald en dan is het over. Dank je wel voor je belletje, een rilling gaat door me heen ben ik er blij mee of baal ik nu? Ik weet het niet. Ergens ben ik heel blij dat het voorbij is, maar wat dan?

Een nieuwe lente, een nieuw geluid. En dat werd tijd ook. Sneeuw en vorst zijn best leuk, maar na drie maanden was ik er zo langzamerhand wel klaar mee. Ik verlang naar het voorjaar. Naar de zon en al het lekkers dat dit jaargetijde ons brengt!

2009 Zit erop. Wat een jaar! Zowel zakelijk als privé heb ik rake klappen gehad, maar enfin … we zijn er nog. Meer nog, in prima gezondheid. Dus kom maar op 2010, ik heb er zin in!

Voordat we echt beginnen met het nieuwe jaar, moet me eerst even iets van het hart.

Ik hoor van alle kanten dat we door de kredietcrisis meer moeten denken in termen van klantvriendelijkheid. We moeten gastvrijer zijn. Pardon?

Goodbye 2009! Wat een K jaar zowel privé als zakelijk, ik ben hard op mijn bek gegaan, een hele dure cursus 2009! Maar goed wat er gebeurd is kun je niet meer veranderen en achteromkijken vind ik een slechte eigenschap dus op naar de toekomst laat 2010 maar komen. Laten we dan maar even fris beginnen aan 2010.

Zo het einde is weer in zicht, het jaar zit er weer bijna op. Tjonge en wat een jaar, we hebben het voor onze kiezen gehad zeg.

Één crisis, al blijf ik daar niet in geloven, maar toch ai ai wat een pijn. Vele vakbroeders zijn er niet doorheen gekomen, maar gelukkig blijven er ook nog een hele hoop overeind.

Wat een belangrijk onderdeel in welk vak je ook uitvoert! Of je nou kok, vrachtwagenchauffeur, kapper of caissière bent, vriendelijkheid en service zou de boventoon moeten voeren.

Gelukkig blijven een aantal nog wel overeind zoals onder andere dat van molenaar, bakker en chef-kok.

Kwaliteit en niets minder dan dat en laat iedereen dat maar in vullen op zijn eigen manier maar wel denkend aan ons allemaal. Nog meer werken aan duurzaamheid, nog meer denken aan Love Food Hate Waste!

It all begins with an idea.
Zo lekker op mijn terras in het zonnetje – misschien wel het laatste van dit jaar – is het leven zo gek nog niet. Crisis? Mwah … Ik merk ook wel dat mijn gasten minder uitgeven, maar echt te klagen heb ik niet. Als je maar vasthoudt aan je concept, komt het wel goed. Voor mij is het sleutelwoord PUUR. Pure smaken en eerlijke presentatie.

Of ik iets wil schrijven over eten en drinken….. Ja leuk. Maar best lastig voor iemand die daar dag en nacht mee bezig is. Hersenspinsels en emoties laten zich nog niet zo makkelijk in woorden gieten. Toch sluipen er inmiddels enkele ergernissen tussen, die ik wel degelijk kan verwoorden.