Oneerlijk

Soms sta je met je rug tegen de muur, kan je geen kant op. Machteloos, boos, verdrietig, kun je zijn als iemand in je omgeving in jouw ogen ten onrechte pijn wordt aangedaan. Gisteren morgen (18 maart 2012) heb ik afscheid genomen van mijn lieve schoonmoeder Conny. Na een ziektebed van ruim twee jaar heeft ze de strijd moeten opgegeven en is ze in alle rust van ons heen gegaan.

Je zou soms willen om de tijd terug te kunnen zetten. Je zou soms willen om het ongedaan te maken. Het is onwerkelijk en het voelt gewoon kut.

Ik zal je blijven herinneren als een vrolijke vrouw die midden in het leven stond, ondanks alle complicaties bleef je vechten en maakte je plannen en had je je idealen. Het mocht niet zo zijn.

Ik zie je me nog een hand geven op de parkeerplaats, toen ik in mijn auto zat te wachten op Eveline. Hoi ik ben Conny de moeder van Eveline, riep je spontaan. Je deed het uit nieuwsgierigheid, want Eef had je nog niks verteld, maar toch wist je het! We hebben mooie dingen meegemaakt en gedaan. Ons eerste etentje op het balkon op de Toscaninistraat was een kruisverhoor, maar toch ik had een prettig gevoel. Ik had, geloof ik, je halve huis verbouwd om maar op het balkon te kunnen eten. (ps. om een beetje indruk te maken natuurlijk). Je accepteerde me en pakte me op, ook in de tijden dat ik het lastig en moeilijk had, was je er voor me. Voelde me thuis.

De ziekte sloopte je maar je bleef ervoor gaan, was vrolijk en maakte grapjes en toch zagen we allemaal je pijn.

Korte vakantie naar Vianden en een weekendje Amsterdam, de etentjes ( je experimenten en teleurstelling als het was mislukt of je trots als het was gelukt), Kerst, Oud en Nieuw, naar het strand of zo maar ff bakkie komen halen op de Weidevogellaan. Ze blijven in mijn geheugen gegrift.

Ik ben blij dat je nog bij ons in Germaine bent geweest zodat je weet hoe jouw oogappel nu leeft. Verdrietig is het om de pijn te zien bij John, Eveline, Tenny en Rene, je vriendinnen en jouw lieve moeder.

Maar toch nu kijken we foto’s, luisteren muziek en praten veel samen lachen en huilen om de momenten. Iedereen verteld zijn of haar ding wat ze met je hebben meegemaakt. Mooi om te horen en kan daarvan genieten.

Vanmiddag werd gezegd dat het voelt als of we stiekem een feestje voor je zijn aan het organiseren, alleen weten we allemaal dat het niet zo is. De zwaarste dag komt nog.

Dag lieve nieuwsgierige, spontane, dappere Conny

Take Care Marc