We lopen alweer ff rond hier. Eigenlijk heb ik het prima naar mijn zin, kan lekker in de keuken klussen, maar begin nu toch langzamerhand wat sparringpartners te missen. Ff lekker brainstormen over nieuwe leuke dingen of gewoon weer iets extra´s kunnen doen. Alleen is maar alleen, of gewoon ff op iemand kunnen terugvallen, want we hebben allemaal wel eens een slechte dag.

Thomas doet goed zijn best en heeft zijn patisserie redelijk goed onder controle. Toch zou ik hem meer moeten sturen, maar daar heb ik simpel weg de tijd niet voor, omdat goed te doen. Ruben, onze stagiaire, is een topvent en helpt daar waar hij kan, respect voor hem, hij draait toch de entremetier op drukke dagen. Zonder een opleiding daarvoor te hebben genoten, zijn voordeel, hij is niet bang om fouten te maken. Maar goed iets meer tijd om bv. de bediening wat beter aan te sturen. Iets meer tijd om op zoek te gaan naar nieuwe producten, nieuwe leveranciers. Gewoon het hele F&B team beter te trainen zou erg welkom zijn. Maar goed ik moet nog even overleven. Op zondagavond ben ik meestal totaal naar de klote, en heb ik de maandag echt nodig om bij te komen.

Het restaurant heeft een forse stijgende lijn, je ziet het echt groeien in gasten en toch hou ik de rem er nog op. Ik wil kwaliteit leveren. Toch denk ik soms, vol trappen die handel, geld verdienen. Want dan kunnen we weer verder investeren in nieuwe dingen bv in de keuken. Maar dan overwint het koksgevoel; kwaliteit tot 40 pax maximaal kan ik nu wel aan. Mits het gespreid binnenkomt en onze Maître William het menu verkoopt. Dat lukt hem meestal erg goed. Het is echt een Maître en regelt zijn zaakjes goed. Maar ook hij moet buffelen, hij staat ook maar met een chef de rang, Rudy. Eveline geeft hem daar waar nodig een handje evenals Ruben. Maar de uitbreiding van het keuken- en restaurantteam wordt nu echt een must. We verliezen omzet doordat de teams niet compleet of niet genoeg bemand zijn. Erg kut om te zien en mee te maken. Het lijkt hier wel of goede mensen op de bon zijn, of dat ze in een verschrikkelijke diepe winterslaap zijn.

Het hotel heeft nog veel kinderziektes. De bezetting heeft een goede stijging en we hebben weekeindes erbij dat we totaal vol zijn. Maar dan komen die kinderziektes weer. Afgelopen weekend begaf het warme water, een vol hotel en dan de ketel kapot. Even bellen toch, ja hoor, vrijdag bellen, maandag aan de beurt. Om gek van te worden. De jacuzzi draait alleen als hij er zin in heeft heb ik het gevoel. Iedere dag is er wel weer wat met dat ding. Maar ook daar kan ik niet altijd boven op springen, simpelweg geen tijd voor, erg jammer.

Eveline heeft het niet makkelijk op het moment, de taal speelt haar erg parten, het knokken (op een goede manier) met o.a. de housekeeping.

Eef is perfectionist en dat kan ze moeilijk loslaten Dat botst nog weleens met de dames, is erg heftig voor haar, vooral omdat ze dat niet gewend is. Daarnaast heeft zij veel meer te maken met de wispelturigheid van de eigenaren. Zij zijn niet standvastig in de lijn die ze wil uitstippelen voor het hotel. Ik zou haar wat meer willen steunen, maar ook daar schiet ik helaas op dit moment in te kort, omdat de keuken me bindt. Dus een goede sous-chef wordt nu echt een must. Van mij mag hij straks doorgroeien naar Chef, waar ik alle ruimte voor heb. Zodat ik me meer op het algehele F&B kan storten. Iets waar ik ook erg veel zin in heb en ook erg nodig is. Maar goed Eef slaat zich er ook wel doorheen, zij is immers een Hagenees en die zijn niet stuk te krijguh !!!

Ben trots op haar, een self made women!